Kırılgandık.
Sokakların omzuna yaslandık.
Keyfinden inmezdi hiç yere
ipinden tuttuğumuz uçurtmamız.
Damlarda masallar gagalar,tavuklar büyütürdük.
Kokuları giyinirdik tenimizin üstüne
Pencerede fındık rengi bir gelişi beklerdik
sıcacık bir rengi.
Uzun ve çıkmazdı sokağımız
ve dutlarımız
ve taşlarımız kalabalıktı.
Öpmeden uyuyamadıklarımız hiç var olmadı mı?
Şimdi bu vagonlar nasıl taşıyacak
masumiyetin hatırasını.
08/04/2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder